Stefan Dołęga-Zakrzewski

Był on synem Stefana, który pełnił funkcję dyrektora syndykatu w Mławie, oraz Jadwigi z Dąbrowskich. W okresie międzywojennym zdobył tytuł magistra ekonomii, a jego zaangażowanie w Związek Harcerstwa Polskiego doprowadziło go do stopnia harcmistrza. Doświadczenia te przygotowały go do działania w trudnych sytuacjach życiowych, które miały nadejść.

W 1939 roku wziął udział w wojnie obronnej, a już 1 listopada tego samego roku wszedł w struktury konspiracji jako członek Organizacji Wojskowo-Niepodległościowej „Wigry” (przyjmując pseudonim „Zew”). Równocześnie, do jego działań należało organizowanie tajnego nauczania akademickiego, co miało kluczowe znaczenie w czasach okupacji. W czasie swojej służby był starszym strzelcem z cenzusem.

Przed wybuchem powstania warszawskiego w 1944 roku, Dołęga-Zakrzewski został przydzielony do kompanii „Witold”, jednak nie zdołał dotrzeć na koncentrację swojego oddziału. Walcząc poza batalionem „Wigry”, dołączył do Zgrupowania mjr. Włodzimierza Zawadzkiego, znanego jako „Bartkiewicz”. W czasie działań wojennych pełnił funkcje w służbach kwatermistrzowskich dowództwa I Obwodu Armii Krajowej.

W wrześniu 1944 roku, uczestniczył w maskowaniu szlaku komunikacyjno-transportowego między Śródmieściem a Czerniakowem. Po brutalnym schwytaniu przez Niemców, zdołał uciec do Pruszkowa, gdzie trafił do obozu pracy.

Po wojnie Stefan Dołęga-Zakrzewski znalazł zatrudnienie w Ministerstwie Przemysłu Spożywczego. Był również przewodniczącym Środowiska byłych żołnierzy harcerskiego batalionu AK „Wigry”. Jego heroiczne działania zostały docenione, otrzymał m.in. Krzyż Walecznych oraz Warszawski Krzyż Powstańczy.