Ludwik Janowski, który przyszedł na świat 7 sierpnia 1878 roku w Mławie, był znaczącą postacią w dziedzinie historii kultury oraz oświaty. Jego życie zakończyło się 18 listopada 1921 roku w Wilnie, pozostawiając po sobie istotny dorobek intelektualny.
W ciągu swojego życia Janowski przyczynił się do zrozumienia procesów kulturowych oraz edukacyjnych, a jego prace wpływały na rozwój badań w tych obszarach. Zasłynął jako historyk, którego analizy proponowały nowe spojrzenie na przemiany społeczne i kulturalne swojego czasu.
Życiorys
Studiował na Uniwersytecie Kijowskim, a następnie kontynuował edukację na UJ, gdzie miał okazję uczyć się pod okiem wybitnego profesora Józefa Tretiaka. W 1909 roku uzyskał stopień doktora. W 1912 roku objął stanowisko docenta, a rok później zostać profesorem literatury ruskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, jednakże w tym samym roku zdecydował się ustąpić z katedry.
Do 1919 roku piastował funkcję rektora Polskiego Kolegium Uniwersyteckiego w Kijowie. Po tym okresie został profesorem na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, gdzie realizował badania nad dziejami kultury polskiej, zwłaszcza w contextcie Wschodnich Kresów Rzeczypospolitej. Był również historykiem związanym z dziejami Uniwersytetu Wileńskiego.
Wybrane publikacje
Oto zbiór wybranych prac Ludwika Janowskiego, które ukazują jego wkład w rozwój nauki i kultury w Polsce oraz na Litwie.
- Uniwersytet Wileński i jego znaczenie, Lwów: Macierz Polska 1903,
- Političeskaâ děâtel’nost Petra Skargi: istoričeskaâ monografìâ, Kìev 1907,
- Lata uniwersyteckie Słowackiego, Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych 1909,
- Historiographie der Wilnaer Universität, Cracovie 1910,
- Uniwersytet Charkowski w początkach swego istnienia (1805-1820), Kraków: Akademia Umiejętności 1911,
- Ateny Litewskie. Zagajenie kursu pt.: Historya Uniwersytetu Wileńskiego wykład specyalny z fundacyi XX. Lubomirskich miany dnia 23-go i 24-go października 1912 r. na Uniwersytecie Jagiell. w sali Śniadeckich, Kraków: nakładem autora 1912,
- Iwan Gonczarow, Kraków 1913,
- O tak zwanej „Historyi Rusów”, Kraków 1913,
- L’instruction publique en Pologne après les partages, Lausanne: La Pologne et la Guerre 1916,
- Litwa i Polska, wyd. 2, Lausanne 1916 [1],
- Les théories néo-lithuaniennes et la vérité historique, Lausanne 1916,
- Wilno. Eesquisse historique, Lausanne 1916 [2],
- La politique Allemande en Lithuanie. 2, Lausanne 1917,
- Rzut oka na usiłowania zrzeszenia pracy umysłowej na Rusi [przemówienie na pierwszem posiedzeniu Towarzystwa Naukowego w Kijowie], Kijów 1918,
- Oświata na Rusi po rozbiorach. Wykład inauguracyjny na uroczystem otwarciu roku akademickiego d. 29 października 1917 r. w Polskiem Kollegium Uniw. w Kijowie, Wilno 1920,
- Historjografja Uniwersytetu Wileńskiego. Cz. 1, Wilno 1921 [3],
- Wszechnica wileńska 1578-1842, Wilno: L. Chomiński 1921,
- W promieniach Wilna i Krzemieńca, Wilno: J. Zawadzki 1923,
- „W wielkim Lwowie”. Czego trzeba przestrzegać i o czem należy pamiętać w mieście. Krótkie streszczenie przepisów dotyczących codziennego życia mieszkańców miasta, zebrał i wyd. Ludwik Janowski, Lwów 1932,
- Słownik bio-bibliograficzny dawnego Uniwersytetu Wileńskiego, wyd. pod kier. Ryszarda Mienickiego przy współudziale Marty Burbianki i Bogumiła Zwolskiego, Wilno: Towarzystwo Przyjaciół Nauk: z zasiłku Funduszu Kultury Narodowej J. Piłsudskiego 1939,
- Uniwersytet Charkowski w początkach swego istnienia (1805-1820), red. M. Manowa; słowo wstępne J. Książek, W. Bakirow; wstęp L. Zasztowt, W. Krawczenko; tł. z jęz. pol. O. Żurawlowa, tł. z jęz. ukr. M. Manowa, K. Świder, Charków: Majdan 2004.
Przypisy
- Jerzy Róziewicz, Leszek Zasztoft. Polskie Kolegium Uniwersyteckie w Kijowie (1917–1919). „Rozprawy Z Dziejów Oświaty”, Nr 34 / 1991, s. 111, 115. Instytut Historii Nauki PAN. ISSN 0080-4754.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Elżbieta Dołęga-Wrzosek | Leszek Zygner | Wojciech Lipniacki | Ryszard Koronowski | Leon Alter (nauczyciel) | Józef Krudowski | Bogdan Zalewski (historyk) | Kazimierz Smoleński | Wincenty Czerwiński | Ewa Górska | Janusz Grabowski (historyk)Oceń: Ludwik Janowski