Władysław Staszewski

---

Życiorys

Władysław Staszewski przyszedł na świat w rodzinie, której społeczne korzenie sięgają Jana i Marii Justyny z Purzyckich. Po ukończeniu Gimnazjum im. Stanisława Wyspiańskiego w Mławie w 1925 roku, dążył do rozwijania swojej pasji artystycznej, kontynuując edukację w Oddziale Dramatycznym Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie, które ukończył w 1928 roku. Pozwoliło mu to na podjęcie pracy na renomowanych scenach teatralnych w Łodzi, Krakowie, Wilnie oraz Lwowie.

Po wybuchu II wojny światowej, jego kariera aktorska przeniosła się do Grodna i Białegostoku w latach 1940-1941. W 1942 roku zdołał przedostać się do Warszawy, gdzie podjął pracę jako kelner w Kawiarni „U Aktorek”. W czasie powstania warszawskiego zaangażował się w walkę jako żołnierz 1. kompanii Zgrupowania Bartkiewicz, stacjonując w północnym Śródmieściu. Po klęsce powstania trafił do niewoli niemieckiej i został wywieziony do obozu Bergen-Belsen, gdzie spędził pewien czas. Po wyzwoleniu przez krótki okres występował w polskim teatrze kierowanym przez Leona Schillera w Lingen.

W 1945 roku powrócił do kraju, gdzie w sezonie 1945/46 dołączył do zespołu teatru jeleniogórskiego. Następnie, w latach 1946–1949, działał w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi, z dwuletnią przerwą na leczenie gruźlicy gardła. Jego kariera obejmowała również członkostwo w zespołach takich jak Teatr Współczesny w Warszawie (1949–1950), Teatry Dramatyczne we Wrocławiu (1950–1951), Teatr Ateneum w Warszawie (1951–1953), Teatr Polski w Warszawie (1956–1958), oraz Teatr Powszechny w Warszawie (1958–1959). Staszewski był również aktywnym uczestnikiem przedstawień Teatru Telewizji i Teatru Polskiego Radia, a ponadto pracował przy dubbingu.

W latach 1948–1949 pełnił funkcję wykładowcy w PWST w Warszawie, z siedzibą w Łodzi, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodszymi pokoleniami aktorów. Ostatecznie, zmarł tragicznie na scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie podczas jubileuszowych uroczystości, w których brał udział jako przedstawiciel ZASP. Po jego śmierci, znalazł spoczynek na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 79-4-13, 14.

Ordery i odznaczenia

Władysław Staszewski został odznaczony napotkanymi wspaniałymi wyróżnieniami, które świadczą o jego działalności i zasługach. Wśród najważniejszych nagród, które otrzymał, znajdują się:

• złoty Krzyż Zasługi, przyznany 10 maja 1946 roku,
• Krzyż Partyzancki,
• Medal za Warszawę 1939–1945,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, który otrzymał 19 stycznia 1955 roku.

Filmografia

Filmografia Władysława Staszewskiego obejmuje szereg ról, które na trwałe wpisały się w polską kinematografię. Oto szczegółowy opis jego osiągnięć filmowych:

• Ślepy tor (Powrót) (1947) – w obrazie tym wcielił się w postać lekarza, opiekującego się chorą Marysią,
• Za wami pójdą inni… (1949) – zagrał dozorcy Felusia,
• Trzy opowieści (1953) – w opowieści „Cement” wystąpił jako majster Molenda,
• Celuloza (1953) – w tym filmie odkrył talent do kreacji gajowego,
• Niedaleko Warszawy (1954) – w tej produkcji odgrywał rolę działacza partyjnego,
• Wraki (1956) – znany był również jako Orbach, członek załogi statku,
• Szkice węglem (1956) – w tym przypadku zagrał karczmarza Szmula,
• Nikodem Dyzma (1956) – wcielił się w rolę pracownika w ministerstwie rolnictwa.

Każda z tych ról przyczyniła się do jego artystycznej kariery, ukazując jego wszechstronność oraz umiejętność wcielania się w różnorodne postaci.

---

Oceń: Władysław Staszewski

---