Bernard Kryszkiewicz, znany też jako Zygmunt Kryszkiewicz, to postać o znaczącym wkładzie w polski Kościół katolicki. Urodził się 2 maja 1915 roku w Mławie, a jego życie zakończyło się tragicznie 7 lipca 1945 roku w Przasnyszu.
Był prezbiterem, zakonnikiem oraz członkiem zakonu pasjonistów, który oddał swoje życie służbie Bogu oraz społeczności katolickiej. Jego pielgrzymka wiary oraz działalność duszpasterska zaowocowała uznaniem, a obecnie jest uważany za Czcigodnego Sługę Bożego Kościoła katolickiego.
Życiorys
„Zygmunt Kryszkiewicz był osobą pochodzącą z dużej rodziny, do której należeli jego rodzice Tadeusz i Apolonia z domu Gołębiewskiej. Miał trzy siostry – Stefanię, Helenę i Marię oraz trzech braci: Hilarego, Jerzego i Jana. Wkrótce po narodzinach, dokładnie 8 maja 1915 roku, otrzymał chrzest w kościele Świętej Trójcy w Mławie. Okres I wojny światowej dla jego ojca był tragiczny – w październiku 1914 roku został zesłany na Syberię, a do Polski wrócił w 1921 roku. W tym czasie jego matka, samotnie wychowująca dzieci, oddała małego Zygmunta pod opiekę babci do Lubawy na Pomorzu, gdzie uczęszczał do szkoły prowadzonej przez siostry szarytki. W 1922 roku powrócił do Mławy, aby kontynuować naukę w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Wyspiańskiego.
Zygmunt wychowany był głównie przez pobożną matkę, która zaszczepiła w nim szacunek do religii. Jego trudności w nauce, które spowodowały powtarzanie klasy, skłoniły matkę do przeniesienia go w 1928 roku do ośmioklasowej Szkoły Apostolskiej św. Gabriela Ojców Pasjonistów w Przasnyszu. Tamże rozwinął swoje zdolności, a także zainteresowanie religijnością. Dzięki dyscyplinie, jaką wprowadzał zakon, jego wiara pogłębiła się, a miłość do Matki Bożej stała się fundamentem jego duchowego życia. W tym okresie ułożył modlitwę ofiarowania siebie Jezusowi przez ręce Maryi, której treść brzmiała:
Ja, Zygmunt, grzesznik niewierny, odnawiam i zatwierdzam dzisiaj w obliczu Twoim śluby chrztu św. wyrzekam się na zawsze szatana, jego pychy i dzieł jego, a oddaję się całkowicie Jezusowi Chrystusowi, Mądrości wcielonej, by pójść za Nim niosąc krzyż swój po wszystkie dni życia. Bym zaś wierniejszy mu był niż dotąd, obieram Cię dziś Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego za swą Matkę i Panią. Oddaję Ci i poświęcam jako niewolnik Twój ciało i duszę swą, dobra wewnętrzne i zewnętrzne, nawet wartości dobrych moich uczynków, zarówno przeszłych jak obecnych i przyszłych, pozostawiając Ci całkowite i zupełne prawo rozporządzania mną i wszystkim bez wyjątku co do mnie należy według Twego upodobania ku większej chwale Boga w czasie i wieczności.
W czasie edukacji w szkole apostolskiej Zygmunt prowadził żywą korespondencję z rodziną, która stała się dla niego duchowym wsparciem. W Archiwum Polskiej Prowincji Pasjonistów w Warszawie zachowało się 117 jego listów, w tym jeden z 25 kwietnia 1929 roku skierowany do ojca, w którym pisał:
Przecież wiesz dobrze drogi ojcze, że największe bogactwo ziemskie trzeba będzie zostawić, a tylko nasze uczynki pójdą za nami, a my za nie odbierzemy nagrodę lub karę. Musimy zatem być zawsze gotowi na śmierć, bo nie wiemy kiedy ona przyjdzie. A czyż to nie łatwiej czynić w klasztorze aniżeli w świecie? Na cóż więc gromadzić sobie bogactwa, które niezawodnie i szybko przeminą? Czyż nie lepiej skarbić sobie żywot i chwałę nigdy nie przemijającą? A jakże łatwo to czynić w klasztorze w tym domu Bożym, gdzie mamy zawsze z sobą tego Króla nad królami. O jakże jestem tu szczęśliwy!
Jesień 1933 roku była dla niego szczególna – po dziesięciu dniach rekolekcji i obłóczynach w Przasnyszu przyjął imię zakonne: Bernard od Matki Pięknej Miłości. Następnie po roku nowicjatu, 11 listopada 1934 roku złożył śluby zakonne. W latach 1934–1939 studiował w Polsce i Rzymie. Rozpoczął naukę w Przasnyszu oraz Sadowiu, gdzie uczył się filozofii i teologii, a następnie przeniósł się do Rzymu, gdzie mieszkał w Domu Generalnym na Monte Celio.
Podczas swojej formacji zakonnej obrał za patronkę św. Teresę od Dzieciątka Jezus. Pisał wtedy:
Idę jak mała Teresa, o różach, po świeżych różach, które mają bardzo silny zapach i jednocześnie silne i długie kolce. Jeśli kolce ranią to piękność i zapach róży a nade wszystko dłoń Boga dobrego, które mi je kładzie na drodze, tak mię zachwyca, że nie widzę krwi i jedno pragnienie, jeden delikatny mam żal: za mało cierpię i za mało kocham.
W lutym 1936 roku ułożył modlitwę „Boże, kocham Cię”, która stała się jego wyznaniem wiary i poddaniem się Miłości Miłosiernej. W Rzymie zaczął odczuwać bóle głowy, które zaczynały znacząco doskwierać i utrudniać mu naukę oraz modlitwę. W marcu 1937 roku przyjął tonsurę, a 11 listopada tego samego roku złożył śluby wieczyste. W Wielką Sobotę 16 kwietnia 1938 roku przyjął święcenia subdiakonatu, a 15 maja tego roku święcenia diakonatu. 3 lipca 1938 roku objął święcenia prezbiteratu w bazylice świętych Jana i Pawła w Rzymie.
Jednakże wkrótce jego stan zdrowia uległ pogorszeniu, co zmusiło przełożonych do odesłania go do Polski w celu odpoczynku. Początkowo przebywał w Sadowiu, a następnie trafił do klasztoru sióstr szarytek w Pęcherach. Po pewnym czasie udał się do klasztoru Pasjonistów w Rawie Mazowieckiej, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Od początku wojny do kwietnia 1940 roku przebywał w różnych miejscowościach. Wiosną 1940 roku pozostawał w parafii św. Anny w Tucznej, gdzie mieszkał z innymi braćmi wśród opieki proboszcza ks. Józefa Kocyka. Z powodu działań wojennych, pasjoniści zostali rozproszeni – część z nich została w klasztorach, inni uciekli do rodzinnych domów lub się ukrywali.
W kwietniu 1940 roku Bernard dotarł do klasztoru w Rawie Mazowieckiej, gdzie spędził resztę II wojny światowej pod kierownictwem o. Stanisława Michalczyka CP, wiceprowincjała. Okres ten był istotny dla jego duchowego rozwoju – prowadził rekolekcje i kazania oraz pełnił rolę kierownika duchowego i spowiednika. W tym czasie także zajął się pisarską działalnością, tworząc takie dzieła jak Dialogi z Ukrzyżowanym, Pedagogikum czy Rozważania o Męce Pańskiej na każdy dzień tygodnia. Niestety, 16 stycznia 1945 roku, klasztor został zbombardowany przez Armię Czerwoną. Po tym wydarzeniu został przekształcony w szpital, gdzie posługiwał rannym.
Po wojnie Bernard został przełożonym zniszczonego klasztoru w Przasnyszu, gdzie rozpoczął odbudowę kościoła oraz klasztoru. Transferował się z miejsca na miejsce, aż osiedlił się w marcu 1945 roku u osób świeckich, a później mieszkał u sióstr Klarysek-Kapucynek, gdzie prowadził msze i nauki duchowe. W święto Zmartwychwstania powrócił do swoich współbraci. Po pewnym czasie, w czerwcu, zjawił się w rodzinnej Mławie. Po powrocie z tej wizyty, okazało się, że choruje na tyfus. Został hospitalizowany, a wiceprowincjał o. Juliusz Dzidowski CP udzielił mu namaszczenia chorych.
Zmarł w porannych godzinach 7 lipca 1945 roku, a jego pogrzeb odbył się 11 lipca. Jego trumna, w otoczeniu białych lilii, została pochowana w podziemiach kościoła pasjonistów w Przasnyszu. 29 marca 1989 roku jego doczesne szczątki zostały ekshumowane i złożone w sarkofagu w kruchcie tego kościoła.”
Publikacje
Bernard Kryszkiewicz, znany z głębokiej myśli duchowej, zdobył uznanie poprzez różne publikacje, które pozostawił po sobie. Oto zestawienie jego dzieł, które świadczą o jego pasji i zaangażowaniu w propagowanie wartości chrześcijańskich:
- Bernard Kryszkiewicz, Dialogi Pedagogicum, Ostrów Wielkopolski: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 1989.
- Bernard Kryszkiewicz (do druku przygotował Dominik Buszta), Modlitwa w życiu Sługi Bożego Ojca Bernarda Kryszkiewicza pasjonisty, Sadowie-Golgota: OO. Pasjoniści, 1996.
- Bernard Kryszkiewicz, Po co żyć?, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1998.
- Bernard Kryszkiewicz, W Boga wierzyć – Boga miłować, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1998.
- Bernard Kryszkiewicz, Kazania, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1998.
- Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta), Czy kochasz Matkę Bożą, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1999.
- Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta), Nie bądź przeciętnym! Nauki dla młodych, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1999.
- Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta), Kazania. Z. 3, Czy kochasz Matkę Bożą?, Sadowie-Golgota: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 1999.
- Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta), Rodzice, wychowujcie swoje dzieci!, Ostrów Wielkopolski: Zakład Wydawniczo-Drukarski, Poligrafia (ZWD), 2000.
- Bernard Kryszkiewicz, Matki, na rany Chrystusa! Wychowajcie dzieci w czystości!, Kraków: Wydawnictwo WAM, 2001.
- Bernard Kryszkiewicz, Jak rozmyślać o męce Jezusa Chrystusa?, Kraków: Wydawnictwo WAM, 2001.
- Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. i wprow. Dominik Buszta), Boski przyjaciel w Najświętszym Sakramencie, Sadowie-Golgota: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 2001.
- Bernard Kryszkiewicz (oprac. Krzysztof Zygmunt, D. Szafarz, Jan Koziatek), Męka Jezusa Chrystusa, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2006.
- Bernard Kryszkiewicz (oprac. Krzysztof Zygmunt), Rozważania różańcowe, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2008.
- Bernard Kryszkiewicz, Dialogi z Ukrzyżowanym, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2010.
- Bernard Kryszkiewicz (opracował Krzysztof Zygmunt), Chrystus Król, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015.
- Bernard Kryszkiewicz (opracował Krzysztof Zygmunt), Kazania różne, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2017.
- Bernard Kryszkiewicz (opracował Krzysztof Zygmunt), Wiara – grzech – pokuta, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2017.
- Bernard Kryszkiewicz (opracowanie Krzysztof Zygmunt), Nie tylko o świętych, Sadowie-Golgota: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 2018.
Proces beatyfikacji
Wierząc w jego świętość, ojcowie pasjoniści zainicjowali działania mające na celu wyniesienie go na ołtarze. W ramach tych przygotowań gromadzili pisma oraz zeznania świadków.
Rok 1972 stał się punktem milowym w tym procesie dzięki kard. Stefanowi Wyszyńskiemu, który, po dokładnym zapoznaniu się z biografią bohatera, wyraził zgodę na rozpoczęcie starań o jego beatyfikację.
Na mocy decyzji Stolicy Apostolskiej, 11 czerwca 1983 roku, zatwierdzono tzw. Nihil obstat, co zezwoliło na formalne przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego. Postulatorem tego procesu początkowo był o. Fryderyk Menegazzo CP, którego później zastąpili o. Giovanni Zubiani CP oraz o. Cristiano Massimo Parisi CP.
W diecezji płockiej, proces informacyjny rozpoczął się w 1983 roku. Następnie powołano trybunał kościelny, który przystąpił do przesłuchania świadków. 15 kwietnia 1991 roku zakończono te działania, a zebrane akta przesłano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
24 września 1993 roku ogłoszono dekret stwierdzający ważność przeprowadzonego postępowania informacyjnego. W kolejnym etapie, w czerwcu 2010 roku, złożono tzw. Positio w tej samej Kongregacji. 22 maja 2021 roku papież Franciszek podpisał dekret o heroiczności życia i cnót, co nadało mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
Upamiętnienie
Z głębokiej duchowości o. Bernarda zrodził się w Sadowiu, w 1988 roku, modlitewno-apostolski ruch Rodzina Matki Pięknej Miłości. Na początku jego działalnością kierował o. Dominik Buszta CP (1919–2005). Od 1989 roku wspólnota ta regularnie publikuje czasopismo pod nazwą Echo Ojca Bernarda.
W maju 1998 roku, z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Mławskiej, w miejscu urodzenia o. Bernarda, przy ul. Lelewela 10, została umieszczona okolicznościowa tablica pamiątkowa, upamiętniająca jego życie i działalność.
14 grudnia 2001 roku, przed kościołem pasjonistów w Przasnyszu, biskup płocki Stanisław Wielgus dokonał poświęcenia pomnika o. Bernarda, stworzonego przez Jana Stępkowskiego ze Strzegowa. Co więcej, pamięć o nim została również uhonorowana poprzez nadanie imienia o. Bernarda jednej z ulic zarówno w Mławie, jak i w Przasnyszu.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Jarosław Tomaszewski | Julian Unszlicht | Bolesław Dudziński (duchowny) | Benedykt SękOceń: Bernard Kryszkiewicz