Bolesław Dudziński (duchowny)

Był synem Aleksandra Dudzińskiego oraz Franciszki z domu Kamińska. Po zakończeniu szkoły powszechnej, rozpoczął naukę w Szkole Handlowej w Mławie, a następnie kontynuował edukację w liceum diecezjalnym w Płocku. W roku 1918 Dudziński wstąpił do seminarium duchownego w Płocku, co stanowiło początek jego drogi do kapłaństwa. Cztery lata później, po uzyskaniu magisterium na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, przyjął 19 kwietnia 1924 roku święcenia kapłańskie z rąk bpa Kazimierza Ruszkiewicza w Warszawie, co otworzyło przed nim nowe możliwości duszpasterskie.

W 1931 roku Dudziński zdobył stopień doktora prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Swoją karierę zawodową rozpoczął od pracy jako prefekt szkół w różnych parafiach, w tym w Makowie Mazowieckim, Gąbinie, Gostyninie oraz Wyszkowie. Jego działalność duszpasterska obejmowała także prefekturę w Przasnyszu, gdzie pełnił również funkcję kapelana sióstr kapucynek.

Podczas kampanii wrześniowej Dudziński był kapelanem Wojska Polskiego, jednak po niewoli niemieckiej udało mu się zbiec w cywilnym ubraniu. W okresie okupacji warszawskiej zaangażował się w działalność konspiracyjną, aktywnie ratując Żydów oraz inne osoby zagrożone aresztowaniem lub deportacją. Po zakończeniu II wojny światowej, pełnił funkcję proboszcza w Tłuchowie, Strzegowie oraz od 15 marca 1958 roku w Brańszczyku.

W 1956 roku odznaczono go kanonią honorową, co było uznaniem jego wysiłków i zasług duchowych. Niestety, władze państwowe kilka razy odmówiły mu zatwierdzenia nominacji na proboszcza w Baboszewie i Cieksynie. 15 marca 1963 roku przeszedł na emeryturę.

Zmarł w warszawskim Szpitalu Dzieciątka Jezus, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w kwaterze 140, rząd 4, grób 15.