Andrzej Malanowski to postać szczególna w polskiej historii, z błękitnym rodowodem, która urodziła się 4 października 1940 roku w Mławie. Jego życie to nie tylko świadectwo osobistych sukcesów, ale także aktywnego zaangażowania w ważne dla naszego kraju wydarzenia.
Był on wybitnym prawnikiem oraz nauczycielem akademickim, kształcącym młodzież i dzielącym się swoją wiedzą z kolejnymi pokoleniami. Jego działalność nie ograniczała się jedynie do sfery edukacyjnej – Andrzej Malanowski był również długoletnim działaczem opozycyjnym w czasach PRL, kiedy to walka o demokrację i wolność była niezwykle istotna.
Jego życie zakończyło się 25 lipca 2010 roku w Warszawie, jednak dziedzictwo Andrzeja Malanowskiego trwa, inspirując wielu do walki o sprawiedliwość i praworządność.
Życiorys
W 1952 roku Andrzej Malanowski angażował się w działalność opozycyjną, tworząc oraz dystrybuując ulotki, w których krytykował m.in. Józefa Stalina. Za tę odważną postawę został usunięty ze szkoły. Następnie, w 1964 roku, uzyskał tytuł magistra praw na Uniwersytecie Warszawskim. W 1970 roku obronił doktorat, a od 1964 do 1988 roku pracował jako pracownik naukowy Wydziału Prawa i Administracji UW, gdzie specjalizował się w prawie pracy.
W latach 1966–1982 Malanowski był aktywnym członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił funkcję I sekretarza na WPiA oraz był członkiem komitetu uczelnianego. Brał również aktywny udział w Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 1980 roku działał w strukturach PZPR, które miały charakter horizontalny. Jego zaangażowanie w politykę i działalność na rzecz zmian ustrojowych zaczęło szczególnie nasilać się po wprowadzeniu stanu wojennego.
W tym trudnym okresie współpracował z opozycją, będąc członkiem niejawnej grupy związkowej ZNP. Sygnował różne apele oraz oświadczenia, a także publikował w wydawnictwach drugiego obiegu i zajmował się ich kolportażem. Pod pseudonimem „Andrzej Torf” w 1984 roku wydał publikację zatytułowaną Prawo pracy w PRL po zniesieniu stanu wojennego, która ukazała się nakładem wydawnictwa Unia. W 1986 roku współtworzył podziemne pismo „Nowy Ton”, które ukazywało się do 1988 roku.
W 1987 roku przystąpił do reaktywowanej Polskiej Partii Socjalistycznej i pozostał w jej szeregach do 1991 roku, pełniąc w tym okresie m.in. rolę sekretarza rady naczelnej. Jego działania polityczne nie pozostały bez konsekwencji – był represjonowany, zatrzymywany oraz przesłuchiwany przez władze. W 1988 roku wstąpił do Komitetu Obywatelskiego, którego liderem był Lech Wałęsa.
Pod koniec lat 80. Malanowski znalazł się w sytuacji bez stałego zatrudnienia. Po przemianach ustrojowych rozpoczął pracę w Głównym Urzędzie Ceł, a następnie jako dziennikarz w „Nowej Europie”. Później przez kilkanaście lat, do 2006 roku, zajmował stanowisko dyrektora w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. W latach 1992–1995 był aktywnym członkiem Unii Pracy, a od 2001 roku wykładał na Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku, gdzie pełnił stanowisko docenta.
W 2007 roku Andrzej Malanowski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wcześniej, w 2002 roku, otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, co podkreśla jego znaczący wkład w życie publiczne oraz działalność na rzecz praw człowieka.
Przypisy
- a b c d e f g h Anna Grażyna Kister: Andrzej Malanowski. encysol.pl. [dostęp 27.07.2021 r.]
- Alfabetyczny spis zmarłych. nekrologi-baza.pl. [dostęp 27.02.2015 r.]
- a b Dr Andrzej Malanowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 27.02.2015 r.]
- Andrzej Malanowski. slownik-niezaleznidlakultury.pl. [dostęp 27.02.2015 r.]
- M.P. z 2007 r. nr 27, poz. 298
- M.P. z 2003 r. nr 25, poz. 361
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Jarosław Trześniewski-Kwiecień | Eugeniusz Ruśkowski | Andrzej Goździkowski | Anna Dalkowska | Dominik StaszewskiOceń: Andrzej Malanowski